نقل شده است که فُضیل بن عیاض که یکی از مردان طریقت است شاگردی داشت که داناترین شاگردان او محسوب می شد؛ روزی مریض شد و زمان اختصار او فرا رسید. فُضیل به بالین او آمد و نزد سر او نشست و شروع کرده به خواند سوره «یس». آن شاگرد محتضر گفت: این سوره را مخوان ای استاد؛ فضیل ساکت شد و به او گفت: بگو «لا اله الاّ الله»، گفت: نمی گویم چون من بیزارم از آن، و با همین حال مُرد فضیل از مشاهده این حال بسیار ناراحت شد و به منزل خود رفت و بیرون نیامد؛ تا اینکه او را در خواب دید که او را به سوی جهنم می کشند. از او پرسید که تو داناترین شاگردان من بودی، چه شد که خداوند معرفت را از تو گرفت و به عاقبت بد مردی؟
گفت: به خاطر سه چیز که در من بود:
«اول نمّامی و سخن چینی کردن؛ دوم حسد بردن؛ سوم آنکه من بیماریی داشتم وبه طبیبی مراجعه کرده بودم و او به من گفته بود که هر سال یک قدح شراب بخور، اگر نخوری این بیماری در تو باقی خواهد ماند. من نیز بر حسب سخن آن طبیب شراب می خوردم. به این سه چیز که در من بود عاقبت من بد شد و به آن حال مُردم» ⁽¹⁾.
شیخ کلینی رحمة الله از ابو بصیر روایت کرده که گفت: «امّ خالد معبدیّه بر حضرت صادق علیه السلام وارد شد و من در خدمت آن حضرت بودم، آن زن عرض کرد: فدای شما شوم، قرقره و صداها در شکم من به وجود می آید و مرا می آزارد و طبیب های عراق مرا به آشامیدن نبیذ (که یک قسم از شراب است) با قاروت توصیه کرده اند، و من از خوردن آن پرهیز کرده ام چون می دانستم که شما از آن بدتان می آید، دوست داشتم که در مورد آن از خود شما سوال کنم؛ حضرت علیه السلام فرمودند: چه چیزی مانع شد تا آن نخوری؟ عرض کرد: من در دین خود قلاّده طاعت و فرمانبری از شما را به گردن افکنده ام، تا روز قیامت بگویم: جعفر بی محمّد علیه السلام مرا امر کرد و مرا نهی کرد. حضرت رو کردند به ابوبصیر و فرمودند: ای ابا محمّد آیا گوش کردی به حرف این زن و سوال او؟ سپس به زن فرمودند: نه، به خدا اجازه نمی دهم تو را در خوردن حتی یک قطره از آن، زیرا از خوردن آن پشیمان خواهی شد، تا آن وقتی که جانت به اینجا برسد (و اشاره کردند به گلوی مبارکش) و این کلامشان را سه بار تکرار کردند سپس فرمودند: آیا فهمیدی؟» ⁽²⁾

^منابع:

1-و نیز روایاتی نزدیک به این مضمون وجود دارد که معصوم علیه السلام می فرماید خداوند شفا را در حرام قرار نداده است.

2-وسائل الشیعه، ج 17

نوشتن دیدگاه